Weekje weg van de bewoonde wereld

Een week geleden kreeg ik de vraag of ik een week mee wilde naar Raleighvallen, normaal is dit 3 of 4 dagen, maar ik mocht 6 dagen mee, omdat er meerdere groepen zouden komen. En natuurlijk wilde ik mee! Graag zelfs. Dit betekende dus dat ik maandag ochtend vroeg werd opgehaald om op weg te gaan. De weg vanaf Paramaribo is tot aan Zanderij geasfalteerd, daarna is het een boxietweg (ontzettend veel hobbel en gaten). Wat in een grote bus erg aanvoelt als een soort langdurige massagestoel die te hard staat. Deze tocht met de bus duurde 3 uur waarna we aankwamen in Witagron een klein dorpje aan de rivier. Hier ging ik met een van de gidsen, Mano, het dorpje in (waar hij geboren is) om de boot op te halen, onderweg liet hij me zien waar hij gewoont heeft en waar zijn familie woont. Met de boot moesten we ongeveer 2 uur varen over de rivier met aan beide zijde ongelofelijk mooie natuur, in de boot had ik het mooiste plekje, namelijk helemaal voorin en was ik de kulavrouw (ik had de taak om de bootsman te wijzen op de rotsen in het water), maar totaal overbodig, want Mano kende de rivier op zijn duimpje. Eenmaal aangekomen bij ons kamp,, dat lag op Fungu eiland, moest iedereen zijn hangmatje ophangen. Mijn eerste poging was niet goed, want volgens een van de gidsen lag ik zo krom als een banaan en dat moest natuurlijk niet. Poging 2 was goedgekeurd en kon ik heerlijk liggen in mijn hangmatje. Na het eten dacht ik te gaan slapen, maar toen ik weer lekker lag te hangen, werd ik uit mijn hangmat gehaald om nog wat te gaan doen. Dit bleek drankjes te doen met de gidsen want Mano was die dag 29 geworden en dat moest natuurlijk gevierd worden met Borgoecola!

De nacht in mijn hangmatje beviel prima, ik zou dinsdag weer met de boot mee gaan om de volgende groep gasten op te halen. Na een heerlijk ontbijtje met roerei en knakworstjes in tomatensaus vertrok ik richting Witagron. De gasten waren er nog niet dus ben ik het dorpje weer in geweest en kwam ik veel schoolkinderen tegen, die mij met alle trots hun tekeningen en rekensommen lieten zien! Toen ik terug kwam waren de gasten net aangekomen en konden we met de boot terug naar Fungu eiland. Nadat we na de bootreis weer aangekomen waren op het kamp heb ik ze geholpen met hun hangmatten ophangen, want ik wist nu hoe het moest natuurlijk. Nadat alles was gebeurd had ik eindelijk rust en ben ik met een paar gidsen langs de rivier gaan liggen. Een van de gidsen zei dat ik een vuist moest maken en uit goed vertrouwen deed ik dit, hij smeerde een of andere vrucht over mijn hand en begon te lachen. Hier kreeg ik door dat mijn hand waarschijnlijk een kleur kreeg maar ik zag niks. Na een uur, nadat ik gedoucht had, zag ik ineens dat mijn knokkels helemaal blauw waren! Dit was dus het effect van de indigostof uit de vrucht, dit blauwe is er niet af te wassen, maar blijft ongeveer een week zitten, en bedankt.

Woensdags was het vroeg opstaan, ontbijten, lunchpakketje maken en mijn beurt om de lange wandeling naar de Voltzberg te maken. De wandeltocht is ongeveer 3 uur wandelen naar de voet van de berg en dan nog 30 minuten een hele steile klim omhoog, flinke kuiten trainer. Dus eenmaal boven op de top was het uitzicht geweldig mooi, maar ontzettend heet vanwege de felle zon en weinig schaduw. Dus na een kwartiertje foto's maken, drinken, boterhammetjes eten weer snel terug naar beneden. Binnen een recordtijd waren we weer aan het begin van de tocht en hebben we verkoeling gezocht onder een watervalletje en gezwommen in de rivier wachtend op de boot terug naar het kamp.

Donderdags zou een rustige dag worden, het enige wat we hoefde te doen was een wandeling van in totaal 1,5/2 uurtje te maken naar de moedervallen. Dit is geen hele grote of hoge waterval, maar het heet de moederval, omdat je niet langs mama komt. Je komt met de boot niet langs deze waterval heen. Onderweg hebben we veel vogels gezien, ara's, papagaaien, boskalkoenen en ook een slangetje. Robin een van de gidsen was mee en die kan zo ontzettend veel en leuk vertellen over de verschillende bomen, planten en vruchten, dat ik het jammer vond dat de wandeling er al weer op zat. Maar de groep moest optijd terug zijn, want die vertrokken daarna al snel weer richting Paramaribo. Dus smiddags was ik alleen met een van de gidsen en heb ik aapjes mogen voeren! Ik waande me even in de apenheul, maar dan in de echte natuur. Met banaan heb ik de doodshoofdaapjes gevoerd en ze kwamen met zijn alle op me af, super leuk om te zien!

Vrijdag was mijn laaste volle dag bij Raleighvallen en heb ik die dag weinig gedaan, uitgeslapen, ontbeten, gevist met Robin, snijboontjes gedopt en in m'n hangmatje gelegen. Na het avondeten kregen we een optreden van de Raleighboys, een groep gidsen/bootsmannen die een band vormde en ons vermaakte met leuke vrolijke muziek. We werden verplicht om de dansvloer op te komen en na wat onzekerheden was toch de hele groep op de dansvloer zijn moves aan het laten zien. Erg leuk om te zien.

Zaterdag gingen we weer terug naar Paramaribo. Ondanks dat het ontzettend leuk was, begon ik wel weer te verlangen naar m'n bedje. Door de regenval van de afgelopen nacht was de weg erg slecht en deden we langer over de tocht dan normaal. Om half 8 kwamen we aan in Paramaribo waarna ik ben thuis gebracht, een salade heb gehaald bij het restaurand bij ons in de straat een lekker ben gaan slapen.

xxxxxxxxxxxxxxxxxx